Psychologie en narrativiteit in het pastoraat. Overwegingen bij de terugkeer van de ziel

Samenvatting

De psychologische en de narratieve benadering geven elk een verschillend antwoord op het ‘zijn van de mens. In dit artikel ga ik na hoe bevredigend deze antwoorden zijn en of er voor het pastoraat in de christelijke gemeente niet een andere theologische ingang nodig is om de vraag naar het `zijn’ van de mens in het pastorale contact te beantwoorden. De opbouw van dit artikel is daarom als volgt. Tegen de achtergrond van de ontwikkeling van de praktische theologie bespreek ik eerst de pastoraal-psychologische stroming in het pastoraat en illustreer ik de therapeutische aanpak. Daarna doe ik hetzelfde, maar dan vanuit de hermeneneutisch-narratieve benadering in het pastoraat. In beide benaderingen speelt de vraag naar de ziel van de mens niet zo’n grote rol, terwijl in recente literatuur een voorzichtige terugkeer van de ziel te zien is. Dit begrip uit de theologische antropologie dat zowel in de psychologische en narratieve benadering enigszins op de achtergrond is geraakt, vraagt om een nieuwe doordenking met het oog op het pastoraat. Daarom sta ik tot slot stil bij een paar aspecten uit de theologische antropologie die behulpzaam kunnen zijn in het doordenken van pastoraat als zielzorg.